Update

Hoi allemaal,

Het heeft even geduurd (sorry…) maar hierbij weer een update! In ieder geval een teken dat ik mij hier niet zit te vervelen. In de praktijk werk ik al gauw zo’n 50 a 60 uur per week, wat dat betreft genoeg te doen hier dus;)

Ik was vorige week woensdag begonnen met deze blog en ik had toen onder andere het volgende al geschreven:

“Na in juli ook nog veel feesten/parades gehad te hebben, is inmiddels de rust in Cusco weer een beetje teruggekeerd. Wel begin juli een aantal stakingen/demonstraties meegemaakt, onder andere door studenten. Op één van die dagen moest ik naar een project toe maar er reden bijna geen bussen, dus een taxi gepakt. Op meerdere plekken was de weg echter versperd door stenen, autobanden en brandjes en moesten we omkeren. Kwam dus toch nog best vijandig over. Ik hoorde achteraf dat een bus die een vrijwilliger wel had kunnen pakken, ook bekogeld was met stenen. Demonstreerden de studenten in Nederland volgens mij toch wel wat vreedzamer;).”

Haha ik had dit woensdag nog niet geschreven of donderdag bleken er weer parades te zijn en vrijdag stakingen! In Cusco is het nooit saai;)
Vrijdag staakte het openbaar vervoer, maar ik moest naar de andere kant van Cusco toe. Maar gelukkig kon ik mee met een man die voor de gelegenheid voor taxichauffeur speelde. Hij had een stationwagen en ik vulde mooi de laatste plek op. Maar een klein stukje verder bleken nog een aantal mensen mee te willen: een jongen en twee vrouwen met twee kinderen. Nou, geen probleem, daarvoor heb je een kofferbak toch?! Haha dus zo reden we met een volle kofferbak weer verder! Dit onderweg meerdere keren gezien, schijnt ‘legaal’ te zijn...

Hoewel mijn bezigheden wat betreft werk nog grotendeels hetzelfde zijn, zijn er wel een aantal dingen veranderd. Zo is Rudy, een jongen die hier stage liep, inmiddels weer naar Nederland vertrokken. Hij was verantwoordelijk voor alle activiteiten maar dit doe ik er nu ook bij. Dus dat betekent het activiteitenrooster maken, afspraken maken met mensen die de activiteiten verzorgen, ruimtes reserveren, elke week nieuwe posters maken/ophangen in de school en de avonden zelf ook (grotendeels) aanwezig zijn. Op maandagavond organiseer ik nu een sport- of creatieve activiteit, op dinsdag hebben we filmavond of Cultural Exchange en op donderdag wisselende activiteiten. Vanavond organiseer ik bijvoorbeeld karaoke in een bar. In het weekend bieden we grotere activiteiten aan, zoals een stad bezoeken of quadrijden (dit wordt echter verder geregeld door een reisbureau).
Daarnaast is vanaf gisteren veranderd dat ik ook verantwoordelijk ben voor de Amerikaanse vrijwilligers. Gisteren is Kate, de coördinator van United Planet (UP), helaas weer naar huis vertrokken. De UP coördinator is er altijd alleen in het hoogseizoen omdat dan de meeste Amerikanen komen.
Dit betekent voor mij extra activiteiten reserveren die exclusief voor UP mensen zijn en welcome- and goodbyedinners organiseren. Als er nieuwe vrijwilligers zijn krijgen ze op zondagavond een welcomedinner aangeboden en als ze weer weggaan op vrijdag een goodbyedinner. Het nadeel is dat dan nog weer twee avonden van mijn week ‘bezet’ zijn maar het leuke is dat het budget het toelaat naar luxere restaurants te gaan dan waar ik hier normaal gesproken zelf naar toe ga.
Voor de rest zijn mijn bezigheden nog ongeveer hetzelfde. Omdat het niet het meest interessant is om te schrijven over alle keren dat ik naar het vliegveld ga om mensen op te halen, alle vrijwilligers die ik inplan, alle e-mails die ik beantwoord, alle keren dat ik nieuwe vrijwilligers introduceer bij hun project, alle vragen die ik krijg etc., zal ik vooral wat bijzondere momenten noemen.

Zo hebben een tijdje geleden vrijwilligers erwtensoep en boterkoek gemaakt voor een kliniek voor alcohol- en drugsverslaafden. Een paar van de kliniek hielpen zelf ook mee met koken en ik was er zelf ook nog even bij in de keuken. Leuk gepraat met een paar van hen en daarna met zijn allen gegeten. Was erg geslaagd! En vooral de erwtensoep smaakte net echt:)
Of toen ik langs ging bij een kleuterschool, maar er niemand bleek te zijn. Een moeder op straat wist mij uiteindelijk te vertellen dat alle kinderen (en moeders) in een woonhuis waren. De volgende dag bleken de kinderen een parade te hebben en in het bomvolle huis werden alle onderdelen van het kostuum aan de kinderen uitgereikt. Ik werd ook uitgenodigd om binnen te komen en een moeder liet zien wat haar kind allemaal zou dragen. Leuk om dan toch even een extra inkijkje in de Peruaanse cultuur te krijgen.
En naast sociale projecten hebben we ook twee dierenprojecten, waaronder één in Tipon, een dorpje vlakbij Cusco. De laatste keer dat ik daar kwam om een nieuwe vrijwilliger te introduceren, waren ze net bezig het hok van de schilpadjes te verschonen. Dus ik kreeg de vraag of ik de schilpadjes vast wilde houden, altijd leuk natuurlijk! Maar daarna kwam de verzorger ook nog met een luiaard, aapje en papegaai aanzetten; alle dieren mogen vasthouden en voeren. En tot slot nodigde hij ons uit in het hok van de condor en hij zorgde dat de condor dan vlak achter je op een rotsblok ging zitten. Imposant geluid om een meter achter je een condor zijn vleugels uit te horen slaan! Maar, de foto heb ik;)

Maar zoals de leuke uitschieters, heb je soms ook momenten dat het even goed tegenzit. Zo had ik afgelopen week om 10.00 uur een introductie in een ziekenhuis. Tot de dag van te voren nog contact over gehad met onze vaste contactpersoon, alles was goed en ik kon langskomen met de nieuwe vrijwilliger. Daar aangekomen bleek het systeem rond vrijwilligers ‘ineens’ veranderd te zijn en we werden naar een ander ziekenhuis gestuurd waar ons vaste ziekenhuis mee samenwerkt. Daar zou de nieuwe contactpersoon zijn… Maar nee, nergens te bekennen en het lukte de receptiemedewerker ook niet contact met hem te krijgen, dus een paar keer het vriendelijke verzoek om nog even te wachten. Na drie kwartier kwam de receptiemedewerker weer naar ons toe: om 13.00 uur zou de nieuwe contactpersoon er zijn en konden we met hem praten. Het was op dat moment half 12 dus maar weer even teruggegaan naar kantoor en om 13.00 uur was ik er weer met de vrijwilliger. Maar natuurlijk niet onze nieuwe contactpersoon… uiteindelijk kwam hij om 14.15 uur aanzetten, maar er bleken helaas meer wachtenden te zijn. Om 15.00 uur liepen we uiteindelijk het ziekenhuis weer uit, maar in feite niets opgeschoten want we bleken onverwachts allemaal nieuwe formulieren in te moeten vullen en de nieuwe vrijwilliger mocht nog niet starten. Van 10 tot 3 uur dus eigenlijk alleen maar gewacht en niets kunnen doen, daar ging mijn vrije woensdagmiddag want er lagen ook nog heel wat mailtjes te wachten. Ook dat is Peru, dingen die ineens anders lopen, veel wachten, etc. Zoals iemand al zei toen ik nog maar net in Peru was: in Peru maak je geen plannen maar spreek je verwachtingen uit (je hoopt bijvoorbeeld zo en zo laat te komen). Haha ja, die ga ik er wel inhouden;)

En verder naast het werk bevalt het leven in Cusco ook goed! Ik heb nog steeds veel contact met vrijwilligers die hier zijn, maar ook steeds meer contact met ‘de locals’. Zo was ik laatst met een paar bij iemand thuis en boven hem bleek een bandlid te wonen die we al een paar keer hadden zien optreden in een bar vlakbij ons huis. Dus die nodigde ons ook weer even bij hem thuis uit. Hij heeft een dakterras met uitzicht over Cusco en het was al avond, dus de heuvels waren schitterend verlicht met allemaal lichtjes. Hij dropte ons daar op een matras en speelde een paar nummers voor ons. Dat was wel even kippenvel:). En zo leer je hier steeds meer mensen kennen. Leuk, want dat geeft ook steeds meer het gevoel dat ik hier echt woon en niet maar even op reis ben. Want soms is het best lastig dat veel vrijwilligers hier maar even zijn. In korte tijd kan je het al heel gezellig hebben met een groep en het is raar als ze dan ineens allemaal weggaan en je zelf wel blijft. Dit heeft af en toe wel even voor een dipje gezorgd, maar gelukkig komen er ook altijd weer nieuwe vrijwilligers bij.

Ook ben ik inmiddels twee keer op stap geweest naar Inca ruïnes in de buurt van Cusco. Zo kan je vanaf Maras, een dorpje een uur van Cusco, lopen naar de ruïnes van Moray en naar de zoutmijnen (Salineras). Die dag meer dan 5 uur gelopen, maar het was zeker de moeite waard! Het gebied waar we liepen was vooral heuvelachtig, terwijl we uitzicht hadden op puntige (en soms besneeuwde) bergtoppen. Voelde goed om even uit Cusco weg te zijn en wat nieuws te zien:).
En afgelopen zondag ben ik naar de ruïnes van Tipon geweest, bekend vanwege het water management dat de Inca’s daar toepasten voor de landbouw. Toch altijd indrukwekkend om door ruïnes te lopen en te bedenken dat mensen (in dit geval de Inca’s) daar echt geleefd hebben.

Ook hoop ik ergens in de komende maanden op vakantie te gaan naar Bolivia. Dit kan ook niet anders, want mijn toeristenvisum verloopt over een tijdje dus ik moet verplicht Peru uit. Ik ben daarvoor nu plannen aan het maken met Marjon, een meisje die hier als enige ook al net zo lang is als ik en (gelukkig;)) ook nog een paar maanden blijft. Heb er zin in om straks meer van Zuid-Amerika te zien na veel goede verhalen van vrijwilligers hier!

Tot zover maar weer. Ik vergeet vast van alles (haha en mijn verhaal is inmiddels ook al weer veel te lang), maar zo blijft er ook nog wat te vertellen als ik weer terug in Nederland ben;)

Liefs, Nelleke

Ps. Als je direct onder het verslag op de foto's klikt, zie je alleen een gedeelte. Als je alle foto's wilt zien kun je op 'ga naar het overzicht' klikken of in het linkermenu naar foto's gaan