Kerst, Oud&Nieuw en meer

Allereerst: de beste wensen voor 2014! Jaja, 2014! De tijd begint nu echt hard te gaan. Nog maar een kleine vier maanden en ik vlieg al weer terug naar Nederland! Nu ik hier nog volop dingen aan het doen ben, is dat lastig voor te stellen.
Ja, het is ook al weer een tijd geleden dat ik een blog geschreven heb, inmiddels zijn we al weer drie maanden verder. Zoals al kort geschreven was het na de vakantie naar Bolivia echt wel even inkomen. Raar om na twee weken vakantie thuis te komen in Cusco en niet in Nederland. Ik was toen ongeveer zes maanden weg, had last van heimwee en moeite om echt nog te kunnen genieten van alles hier. Het nieuwe is er dan ook van af. Maar na een maand ging het weer een stuk beter en in die periode besef je nog meer hoe gezegend je bent met alles wat je in Nederland hebt. En geen zorgen, inmiddels is het weer de andere kant opgeslagen en denk ik: o nee, nog maar 4 maanden in Cusco!

In oktober heb ik samen met Marjon de toeristische trekpleister van Cusco bezocht: Machu Picchu!
Dit is een oude Inca-stad die rond 1530 door de Inca’s verlaten is en pas begin 1900 weer echt gevonden werd. Doordat de Spanjaarden de stad tijdens hun verovering van Peru niet gevonden en vernietigd hebben, is er nog veel bewaard gebleven. Inmiddels is het grootste gedeelte van de ruïnes weer opgelapt en zie je heel mooi hoe de stad tussen de bergen gelegen heeft. Ik vind het altijd fascinerend om oude ruïnes te zien en te bedenken dat er mensen gewoond hebben. Helemaal als je bedenkt dat het vroeger een tocht van dagen was om deze ‘verborgen stad’ tussen de bergen te bereiken!

In november heb ik samen met Marjon de Picol beklommen. Dit is de hoogste bergtop die je vanaf Cusco-stad ziet liggen en ruim 1000 meter hoger dan ons vertrekpunt. Het was zwaar maar het was het waard, na het bereiken van de top hadden we een schitterend uitzicht over Cusco.

Eind november mocht ik mijn verjaardag vieren in Peru. Nog bedankt voor alle kaartjes, pakketjes en gelukwensen die ik gekregen heb (voor zover niet gedaan)! Maar ook voor alle kaartjes die ik daar buiten om krijg! Het is elke keer weer zo leuk om een kaartje te krijgen en mijn muur raakt inmiddels al aardig vol. Ik voel me gezegend met zoveel lieve mensen om mij heen:).
Het toeval wilde dat ik precies met mijn verjaardag mijn eerste vrije zaterdag in 7 maanden had (buiten de vakantie om)! Normaal moet ik elke zaterdag naar het vliegveld om nieuwe vrijwilligers op te halen maar nu kwam er niemand aan. Gelijk gebruik van gemaakt door samen met Sjanna een weekendje weg te gaan naar Arequipa. Daar echt van genoten:). Ik houd er wel van om door een stad te slenteren en we hebben meerdere dingen bezocht zoals een enorm oud klooster (hebben daar 3 uur lang rondgelopen!), de kathedraal en een museum. Vooral dat museum vond ik erg interessant, het ging onder andere over de godsdienst van de Inca’s. De Inca’s offerden vroeger soms kinderen aan de goden om ze gunstig te stemmen. Eén van de bekendste kinderen is ‘Juanita’, zij heeft eeuwenlang onder het ijs gelegen en is in de jaren ’90 ontdekt. Omdat ze al die tijd onder het ijs heeft gelegen is haar lichaam nog behoorlijk goed bewaard gebleven (ze hebben haar waarschijnlijk gedrogeerd en achtergelaten in de bergen waar ze van de kou is overleden). In het museum ligt ze nu tentoongesteld, toch bizar om te zien en een raar idee.

Het weekend daarna was het tijd voor Sinterklaas; pepernoten gebakken en het cadeau-spel gespeeld met Nederlanders, Engelsen, Oostenrijkers, een Duitser en een Canadese. Toch leuk, zo’n typisch Hollands feest met zo’n internationaal gezelschap vieren:)

En toen kwam kerst steeds dichterbij. In de afgelopen weken kwam het soms een beetje ‘gemaakt’ op mij over. Zo zag je steeds meer versierde huizen met aan de buitenkant dik ingepakte Kerstmannen, terwijl de zon volop scheen en ik in korte broek liep. Nee, het kerstgevoel kwam niet echt. Tot iemand nog wel met de goede tip kwam om kerstmuziek te gaan luisteren, het was nog niet eens in mijn gedachten opgekomen dat dat er natuurlijk ook ‘bij hoort’. Dus, lekker Skyradio aangezet en meegezongen met alle foute kersthits:)
Maar ik dacht, ook al voelt het raar, een zonnige kerst is ook een keer leuk. Natuurlijk, het is hier nu regenseizoen maar de laatste weken hadden we geluk en regende het vooral ’s nachts en hadden we overdag vaak mooi weer…
De dag voor kerst, 24 december, is hier eigenlijk belangrijker dan kerstdag zelf. Dus ’s middags zou ik lekker vrij zijn en met een vriendin over de kerstmarkt gaan struinen. ’s Ochtends scheen de zon nog volop, maar net toen we ’s middags op de markt liepen, brak er onweer en een stortbui los! Omdat Cusco in een dal ligt en het water dus vanaf de bergen stroomt, vormen zich dan direct kleine riviertjes in de straten of staan ze blank. Best bijzonder om te zien hoeveel water er dan ineens is! Dus ja, binnen de kortste keren hadden zich ook kleine meertjes in mijn schoenen gevormd;)
Haha wel grappig om te zien is dat er dan op straat gelijk allemaal mensen tevoorschijn komen die poncho’s en paraplu’s proberen te voorkopen. Zouden ze in NL ook moeten doen;)
Maar goed, de middag viel dus letterlijk in het water maar ’s avonds gingen we gezellig eten met de mensen die hier in de school wonen en daarna gingen we door naar een Peruaanse vriend die vanaf zijn huis een mooi uitzicht over Cusco heeft. Niet onbelangrijk, want kerstavond is bijna hetzelfde als oudjaarsavond! Mensen leven echt naar het moment toe dat het 12 uur ’s nachts is (en dus kerst) en steken dan vuurwerk af! En het is ook normaal om dan iedereen een fijne kerst te wensen. We hadden ook nog champagne, dus het oudejaarsgevoel was compleet…
Met kerst zelf ben ik wel naar de kerk geweest, maar het rare was dat er helemaal geen extra aandacht aan kerst besteed werd. Dus ook een kerstdienst uit Nederland nageluisterd en dat was best fijn, Nederland voelde even dichtbij. Voor de rest was het vooral een relaxte dag, niet veel bijzonders.

Een traditie met kerst is een ‘chocolatada’ houden. Dat is als gemeenschap samen chocolademelk drinken en brood eten. Dit is vooral een feest voor de kinderen. Vrijdag 20 december ging ik naar een weeshuis toe om daar een chocolatada mee te vieren en maandag 23 december hielden we een chocolatada bij het eigen naschoolse project van de talenschool (Los Molinos). En dit gaat dan ook gepaard met het geven van cadeaus. Bij Los Molinos hadden we cadeaus voor alle kinderen die standaard naar het project komen maar ook kinderen die normaal nooit komen, mochten de chocolatada mee vieren. Er waren 150 extra cadeautjes gekocht voor deze kinderen, maar zelfs dat bleek nog lang niet genoeg! Het was dus echt een gekkenhuis maar wel mooi om de blijdschap van de kinderen te zien. Het hele jaar door kunnen vrijwilligers ook kleren achterlaten/doneren en we hadden kleren op tafels uitgespreid. De moeders doken er echt op af en het was één en al gedrang om wat te pakken te krijgen. Dat was ergens ook schrijnend om te zien, dat je blijkbaar zo moet vechten voor kleren.

Maar het meest bijzondere was nog om een chocolatada mee te vieren met een kleine gemeenschap verstopt in de bergen. De gemeenschap ligt 10 km vanaf de dichtstbijzijnde weg en is dus alleen lopend (of per ezel/paard) te bereiken. Kunnen de locals het in 2 uur lopen, wij deden er bijna vier over (en dat alleen maar bergopwaarts! We ‘klommen’ van 3000 meter naar 4200 meter). Maar de natuur was echt zo schitterend! Het hele stuk liepen we langs een behoorlijk wilde rivier met ook meerdere watervallen. Maar het was af en toe nog best een uitdaging omdat het pad dat we liepen op sommige stukken ook meer een rivier dan een pad was. In de maanden januari en februari (regenseizoen) is het dorp dan soms ook niet bereikbaar omdat er teveel water is! En dat moest ik zelf natuurlijk ook even aan levende lijve ontdekken;) Had ik al een paar keer ‘t water overwonnen door van steen naar steen te hoppen, op een geven moment gleed ik toch uit en daar lag ik in het water…. Maar behalve een nat pak en twee blauwe knieën en een paar dagen wat pijn met lopen er vooral veel lol om gehad:)
Interessant is ook dat in dit dorp nog echt de afstammelingen van de Inca’s wonen. Toen de Spanjaarden Peru veroverd hebben zijn heel veel Inca’s verjaagd. Maar omdat dit dorp zo diep in de bergen ligt zijn de Spanjaarden daar nooit gekomen en sommige families in het dorp spreken dan ook nog steeds alleen de taal van de Inca’s, Quechua. Een taal die echt in het niets op het Spaans lijkt. Voor die kinderen dus eigenlijk heel nadelig, want Spaans is de voertaal in Peru.
Het was ook best indrukwekkend om de huizen te zien: met hun grove stenen en lage rieten daken leken ze meer op stallen dan op huizen... Ook hadden bijna alle mensen traditionele kleding aan. Wel heel kleurig om te zien!
Alles bij elkaar was het dus een hele bijzondere ervaring om echt eens de binnenlanden van Cusco in te gaan en een beetje te zien hoe de mensen daar leven.
Haha gisteren stiekem wel even lol gehad om ‘de mensen hier’. Cusco is aan moderniseren en sinds een paar weken hebben we een groot ‘Westers’ winkelcentrum met roltrappen! Maar voor veel mensen hier is dat nieuw en spannend. Ik was er gisteren even en voor mij stonden twee meiden een hele tijd te twijfelen of ze de stap op de roltrap wel durfden te zetten, maar uiteindelijk toch niet. Het meisje na hun durfde wel, maar die viel bijna achterover. Gelukkig kon ze er zelf ook hard om lachen:)

En natuurlijk net oud en nieuw gevierd! Erg leuk om dat eens in een ander land te vieren en ik had ‘geluk’: Cusco staat in Peru bekend als the place to be met oud en nieuw. Dus bijvoorbeeld ook uit de hoofdstad Lima (22 uur met de bus/anderhalf uur vliegen) komen ontzettend veel jongeren naar Cusco. Dat was goed te merken, het was een stuk drukker in Cusco de laatste dagen.
Het voordeel van dat wij zes uur later de jaarwisseling vierden: aan het eind van de middag waren wij nog druk aan het oliebollen bakken en konden we ondertussen lekker naar de laatste uren van de Top 2000 luisteren. In Nederland hoor ik nooit het einde;) Hier in Peru hebben we dus ook enthousiast met jullie meegeteld tot het 2014 was!
Vanaf 11 uur ’s avonds was ik op Plaza de Armas, het hoofdplein, waar het echt helemaal vol stond met mensen die al vuurwerk afstaken. Op zich een heel mooi gezicht, vanaf het hele plein vuurwerk omhoog te zien gaan, vooral om 12 uur, maar ook wel gevaarlijk. Rotjes en ander grondvuurwerk werd gewoon tussen de mensen op de grond afgestoken en op een gegeven moment ging twee meter naast mij ook vuurwerk af wat niet omhoog ging maar de massa inschoot. Hoe snel mensen dan (inclusief mijzelf) weg kunnen duiken, hoe vol het ook staat! Maar wel bijzonder om met zoveel mensen tegelijk af te tellen en het nieuwe jaar in te luiden!
Veel mensen hadden van te voren tegen mij gezegd: ‘het is hier de traditie om na 12 uur ’s avonds een rondje te rennen op het plein, dat zou geluk moeten brengen voor het nieuwe jaar en dat moet je zien/doen.’ Dus ik was benieuwd, maar dat rennen viel een beetje tegen… je kon gewoon geen kant op! De massa duwde je vooruit en het was een en al geduw. In het tumult waren ook nog twee van de groep gezakkenrold. Gelukkig werd het na de eerste 20 meter rustiger en kon je normaal lopen, anders had ik het niet een heel rondje volgehouden. Maar het was dus wel een happening op Plaza de Armas en super leuk om een keer mee te maken!

En nu op naar het volgende’ feest’: morgen komen mijn moeder en zus in Cusco aan! De eerste week werk ik nog door zodat ze kunnen zien wat ik hier allemaal doe en de tweede week hebben we samen lekker vakantie. Ik kijk er ontzettend naar uit om ze weer te zien en een dikke knuffel te kunnen geven. En ook om ze mijn leven hier te kunnen laten zien.
Daarover de volgende keer meer;)

Liefs,

Nelleke