Peru - Bolivia - Chili - Peru
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
14 Oktober 2013 | Peru, Cuzco
Allereest bedankt voor al jullie reacties op mijn vorige blog! Echt heel leuk dat jullie het na al die maanden nog steeds leuk vinden om te lezen (en te reageren). Inmiddels zit ik al weer 5,5 maand in Peru, bijna op de helft dus!
En schrik niet, mijn blog is weer lekker lang geworden. Vooral over mijn vakantie heb ik veel geschreven, want heb zo genoten!! Voelde me echt bevoorrecht:)
Maar tussen mijn vorige blog en mijn vakantie heb ik ook nog een aantal dingen gedaan die ik leuk vind om te noemen, dus dat eerst;)
Ben namelijk nog wezen ‘rockclimben’ met Marjon en Sjanna. Onze instructeur was een vriend van een vriend van ons, dus zonder organisatie geboekt en het ging lekker informeel. Was gaaf om een keer te doen en echt lastig! De rots ging praktisch loodrecht omhoog en we hadden verder geen hulpmiddelen (behalve een veiligheidstouw). Dus dat was echt riggeltjes en kleine gaten in de rots vinden om jezelf omhoog te werken.
Ook hebben we een nieuwe activiteit, opgezet door een vrijwilliger: eten met de mannen van een verslavingskliniek (alcohol en drugs). De mannen hebben soms hele dagen niets te doen en het is de bedoeling dat we nu eens in de twee weken met ze gaan koken en eten. Vlak voor mijn vakantie was de eerste keer. De hele dag waren de mannen al bezig geweest met voorbereiden: boodschappen doen, brood bakken maar eigenlijk nog mooier: de hele kliniek tot in de puntjes schoonmaken, want wij zouden langskomen! Ze hadden zelfs een kapper aan huis besteld die alle mannen die dag geknipt heeft, zodat ze er tiptop uit zouden zien voor ons! En de avond was zeer geslaagd, twee mannen hebben o.a. nog voorgedaan hoe je twee typische Peruaanse sausen kunt maken. Ik hoorde achteraf dat één van de mannen gezegd had dat het de mooiste dag van zijn leven geweest was!
Heel gaaf dat een vrijwilliger deze activiteit helemaal zelf opgezet heeft en het zo’n succes was! Komende dinsdag gaan we er weer eten, ik ben benieuwd:)
En tot slot, de laatste dag voor mijn vakantie was nog een echte feestdag. In Cusco hebben ze ‘dag voor de student’ wat ook het begin van de lente markeert. Ik moest die dag wel gewoon werken maar we hebben een feestje gevierd op Los Molinos, ons naschoole project . Een aantal vrijwilligers hadden grote verkleedpakken aan, hebben geschminkt, cakejes versierd, gedanst etc. En ’s avonds was er een feest in de school voor alle docenten, vrijwilligers en studenten. De docenten showden o.a. nog typische Peruaanse dansen. Dus, dat was een mooie afsluiting en de volgende dag de nachtbus naar Copacabana gepakt: het begin van mijn vakantie met Marjon, een vrijwilliger die hier ook al sinds mei is.
Allereest: in dit geval zeggen foto’s denk ik meer dan woorden, dus vergeet die vooral ook niet te bekijken;) (via Foto's in het linkermenu om ze allemaal te zien). Hoewel het in het echt natuurlijk altijd nog weer mooier is:)
Maar, onze reis begon met de nachtbus vanuit Cusco naar Copacabana. Dat is een klein dorpje in Bolivia aan de rand van het Titicacameer (het hoogst bevaarbare meer te wereld). Voelde echt goed om na 5 maanden tussen de bergen gewoond te hebben, lekker aan een meer te zitten (wat bijna de zee leek omdat het zo ontzettend groot is, Google maar eens;)). Het was heerlijk weer en lekker terrasjes gepakt, kortom echt een goede plek om even bij te komen en onze vakantie te beginnen.
Vanaf daar de boot gepakt naar Isla del Sol, een eiland in het Titicacameer wat Middelandse zee achtig aandeed. In vier uur tijd over het eiland gelopen en daar ook overnacht. De volgende ochtend de boot terug naar Copacabana gepakt en 2 uur later zaten we al in een bus naar La Paz. Officieel niet de hoofdstad van Bolivia, maar door velen wel zo gezien. Ik vond La Paz eigenlijk maar een lelijke stad maar misschien ook wel te weinig tijd genomen om de stad echt te bekijken.
Waarom we vooral naar La Paz wilden, was het fietsen van de Death Road! Deze weg stond bekend als de gevaarlijkste weg ter wereld, gemiddeld vielen er elk jaar 300 doden. Het is een hele smalle bergweg langs allemaal afgronden. Omdat het op de meeste plekken onmogelijk was voor twee auto’s om elkaar te passeren (en auto’s daarom vaak een stuk achteruit moesten rijden) zijn heel veel (vracht)auto’s het ravijn ingereden. Tegenwoordig is er een nieuwe weg aangelegd en wordt de oorspronkelijke weg alleen nog maar door toeristen gebruikt, zoals mountainbikers. Ja, ik weet het, het klinkt gevaarlijk om daar naar beneden te fietsen en helemaal zonder gevaar is het misschien ook niet. Maar als je bedenkt dat 25.000 toeristen per jaar de weg fietsen en gemiddeld één per jaar het niet overleefd en dat altijd waaghalzen zijn die kunstjes uit willen halen, is het echt goed te doen om de weg te fietsen.
En wat was het gaaf!!! Ik vond het eerst best spannend en was bang dat ik als een slak naar beneden zou gaan, maar we hadden echt goede fietsen en voelde me al heel gauw zeker op de fiets. We begonnen op een hoogte van 4700 meter en daalden tot 1200 meter in drie uur, 3500 meter lager! We fietsten het eerste stuk door de wolken/mist wat het fietsen een nog magischer effect gaf.
De volgende dag hebben we nog de maanvallei bezocht (een bizar stukje landschap in de buurt van La Paz) en zijn we naar het uitzichtpunt over La Paz geweest. La Paz ligt op een hoogte van 3600 o.a. tussen besneeuwde bergtoppen. Een klein beetje als Cusco, alleen wonen in La Paz meer dan één miljoen mensen;). In Bolivia geloven ze trouwens dat als je een nieuw huis bouwt, het geluk brengt als je een lamafoetus in de muur metselt. Lamafoetussen worden dan ook gewoon tussen de pakjes thee en souvenirs verkocht (zie foto). Bizar toch.
’s Avonds hebben we de bus naar Potosí gepakt waar we de volgende ochtend rond 7 uur aankwamen. Deze stad staat vooral bekend om de nog werkende mijnen. Voor diezelfde middag hadden we direct al een tour geboekt om ook zelf de mijnen in te gaan en o.a. de mannen aan het werk te zien. Wat was dat indrukwekkend zeg! De hele stad is van de mijnen afhankelijk, er werken 15.000 mannen en het gaat over van vader op zoon. Als de vader overlijdt of stopt met werken, is de zoon praktisch verplicht om het werk van zijn vader over te nemen. Eén jongen met wie we gesproken hebben in de mijn was 22 en werkte nu al 10 jaar in de mijnen! Op zijn 12e al begonnen dus… In Bolivia is school niet verplicht en de mannen werken in de mijn om hun families te onderhouden (zodat bijvoorbeeld hun zussen kunnen studeren). Het gemiddelde loon in Bolivia is 1000 Bolivianos per maand (100 euro), in de mijn kan je gemiddeld 2000 tot 5000 Bolivianos verdienen, heel wat meer dus! Maar door alle ongezonde stoffen is de gemiddelde levensverwachting van deze mannen maar eind veertig.
We hebben twee uur in de mijnen ‘gelopen’ en het was heel pittig. De meesten gangen waren maar klein dus meestal liepen we met gebogen hoofd en op sommige plekken was het zo smal, dat we op onze buik moesten schuiven om door de gang te komen! Nee, claustrofobisch moet je niet zijn;) En dan te bedenken dat de mannen ook door deze gangen kruipen en dan soms met een zak op de rug met 40 a 50 kilo aan stenen. Bovendien was het ook heel warm in de mijnen, 35 graden en heel vochtig, dus dat helpt ook al niet mee. Echt ongelooflijk en een hele indrukwekkende ervaring.
’s Avonds direct al weer de nachtbus gepakt naar Uyuni, dus van nachtbus naar nachtbus gehopt;)
Vanaf daar hadden we een driedaagse tour door het zuiden van Bolivia en wat was dat mooi!! In dit geval schieten de foto’s echt tekort.
De tour begon bij het treinenkerkhof, midden in een grote zandvlakte staan oude locomotieven en wagons die vroeger tussen Bolivia en Chili reden. Daarna gingen we door naar de Salar, een immense zoutvlakte van ruim 10.000 vierkante kilometer (één vierde van Nederland ongeveer). Volgens onze gids doe je er ongeveer drie uur over om de Salar over te steken. En het zout zit tot 125 meter diep! Nee, ik kan me herinneren dat in Nederland het strooizout wel eens bijna op was, maar nu ik dit gezien heb….;) Gewoon even naar Bolivia vliegen dan.
Om je heen zie je gewoon alleen maar wit, wit, wit en op de achtergrond het blauwe silhouet van bergen. Ergens in die immense witvlakte heb je Isla del Pescado, een eiland die vanaf boven de vorm van een vis heeft en bekend staat om de enorme cactussen die er staan, de grootste wel 12 meter hoog. Eigenlijk hilarisch dat dat ineens opdook in de witte vlakte.
’s Nachts geslapen in een heel gezellig rond hutje met pilaren van cactushout. De volgende ochtend reden we eerst door een veld met allemaal lavaresten (rotsblokken) die door de wind zo gevormd zijn, dat het lijkt alsof er een leger ten strijde trekt. Daarna onder andere een nog actieve vulkaan gezien en onderweg heel veel vicuñas. Deze kameelachtige dieren leven in de Andes en hun wol is de waardevolste wol ter wereld (nog waardevoller zelfs dan kasjmier).
En daarna kwamen we uit bij de eerste laguna. Voor het eerst van mijn leven flamingo’s in het echt gezien;) Het was echt een schitterend plaatje! Het meer, half bedekt door een witte stof, de flamingo’s, vicuñas aan de rand, de bergen op de achtergrond. Daarna ook nog andere lagunas gezien met flamingo’s, waarvan Laguna Colorado een hele bekende is. De algen die in het meer zitten (het voedsel van de flamingo’s) kleuren door zonlicht rood, waardoor de laguna dus half rood, blauw en wit was (jaja, de Nederlandse kleuren;)). Heel bijzonder! Het was inmiddels al eind van de middag en het meer ligt op een hoogte van 4200 meter dus Marjon en ik zagen er inmiddels als echte eskimos uit;).
’s Nachts was het dus erg koud en de volgende ochtend vertrokken we al weer om 5 uur. Nog door sneeuw gereden en bevroren meren gezien maar gelukkig dacht ik, onze eerst stop zijn de geisers. Nou, warmte kwam daar niet van af maar wat een bijzonder fenomeen ook weer, om uit dikke gaten in de grond stoom te zien opstijgen! De zon was net opgekomen dus dat gaf ook een heel mooi extra effect. Tot we bij hotsprings kwamen, dat was helemaal sprookjesachtig!! Zie de foto’s:)
Het was heel grappig, het was half 8 ’s ochtends en nog heel koud. Dus iedereen liep met dikke jassen, mutsen en handschoenen aan. Maar het water in de hotspring was rond de 38 graden, dus daar wilden we wel in natuurlijk! Dus zo snel mogelijk kleren uit (bikini hadden we al aan;)), bibberen en het water in. Zo, ik heb nog nooit zo’n lekker bad gehad! En hoe leuk om dan steeds meer mensen aan te zien komen in dikke winterkleding, terwijl je lekker in je bikini zit.
Vanaf de hotspring hadden we uitzicht over een laguna, waar nevel van opsteeg en flamingo’s instonden. En dat met op de achtergrond de nog laagstaande zon. Jaa, echt heel mooi/heerlijk, maar helaas ook al weer bijna het einde van onze trip! Daarna nog langs Laguna Verde gereden (bekend om de groene kleur) en toen werden we afgezet bij de grens naar Chili. Vanaf daar stond al een bus op ons te wachten om ons naar Chili te brengen, een nieuwe etappe van onze reis!
Vond het wel heel jammer dat de tour afgelopen was, naast het stoppen bij de bezienswaardigheden was het ook heel relaxt om in de auto te zitten, lekker naar buiten te kijken en steeds de natuur om je heen weer te zien veranderen, en ook om lol te hebben met onze reisgenoten en de gids en kokkin (totaal 8 personen).
Maar, Chili! We vertrokken op een hoogte van 4300 meter (grens) en binnen 2 uur waren we in San Pedro op een hoogte van 2400 meter. De sfeer was gelijk heel anders, lopen in Bolivia de meeste mensen in winterkleren (ook als wij vonden dat je prima in korte broek en topje kon lopen, maar ja, officieel is het hier natuurlijk nog winter), in San Pedro heerste echt weer een zomers vakantiesfeertje. Zelfs de locals liepen in korte broek. Dus wat gezellig rondgelopen, terrasje gepakt en vervolgplannen gemaakt voor onze reis. Besloten om diezelfde avond direct nog door te gaan naar Arica, een kustplaats van Chili. Dat is echt een goede keus geweest. Ook hier heerste een echt Middelandse Zee vakantiesfeertje, en na een week lang vooral van nachtbus naar nachtbus en van tour na tour gehopt te zijn, was dat wel even lekker! De eerste dag een heerlijke lange wandeling langs het strand gemaakt. Er waren behoorlijk wat golven en het strand was best wel vergelijkbaar met Nederland. Voelde me er dus direct thuis;)
De volgende dag wilden we graag boardsurfen en weer naar het strand gelopen, maar geen één school was open. Wel waren er een paar jongens aan het surfen en gevraagd of zij iets wisten. Ja hoor, ze belden een surflerares op en binnen 5 minuten stond ze voor onze neus. Wat bleek: een paar jaar geleden was ze onder andere nationaal kampioen surfen van Chili en ze heeft ook wedstrijden van Zuid-Amerika gewonnen. Das toch leuk, les van een kampioen:)
Helaas was het weer nog steeds heel onstuimig, soms golven van 2 meter en als je nog nooit gesurft hebt, is dat best lastig. Maar, ben een paar keer blijven staan en wil het zeker nog een keer gaan doen!
Na paar dagen in Arica gebleven te zijn, de bus gepakt naar Arequipa (Peru). Ik wilde graag de Colca Canyon zien en Marjon wilde een vulkaan beklimmen (zij had de canyon al gezien). Dus allebei een andere tour geboekt en ik werd de volgende ‘dag’ om drie uur ’s nachts al opgehaald. Eerst een paar uur in de auto gezeten, toen ontbijt gekregen en toen gestopt bij een uitzichtpunt om condors te zien. Ik moest even geduld hebben, maar uiteindelijk kwamen vier condors opdagen. Vond het vooral interessant om allemaal weetjes over de condors te horen. En daarna de canyon in! We hebben eerst drie uur lang naar beneden gelopen, toen beneden in de canyon geluncht en daarna liepen we naar onze overnachtingsplek in de canyon. Dat klinkt gemakkelijker gezegd dan gedaan;)
Het was eerst vooral weer anderhalf uur naar boven lopen en toen we op een gegeven moment even stil stonden vroeg één van mijn groepsgenoten: waar lopen we morgen naar toe? Dus onze gids: zie je aan de overkant die bergtop met drie bomen? Eh, ja? Nou, daar lopen we morgen naar toe. Aah. Fijn. Dus we lopen nu voor niets aan deze kant omhoog;) We hadden de hele dag al in de volle zon gelopen omdat de zon precies over de canyon heen gaat, dus het was ook ontzettend warm. Maar, na 10 minuten leek er verlichting te komen: we konden de oase zien liggen, onze overnachtingsplek. Een groene plek naast de rivier, helemaal beneden in de canyon waar ook een zwembad was. Maarja…. Eerst nog weer een half uur steil naar beneden lopen! Inmiddels was er van mijn knieën niet veel meer over, dus dit was eigenlijk nog het zwaarst. Maar, nog wat aan mijn studententijd gehad! Toen een marcheerliedje geleerd wat begint met ‘Left, left, I left…’ en als je dat opzegt, kan je precies op dat ritme lopen. Dus, dat maar gewoon heel vaak herhaald om gedachten ‘op nul’ te kunnen zetten en om lekker door te kunnen blijven stappen. Voor de insiders, het hupje aan het eind heb ik maar even overgeslagen;)
De volgende ochtend om 5 uur vertrokken en in 2,5 uur weer naar boven gelopen. De rest van de dag nog gestopt bij mooie punten en toen ik uiteindelijk terug was in Arequipa moesten we anderhalf uur later al weer de bus naar Cusco hebben. Kwamen om half 7 ’s ochtends aan en dat was helaas het einde van onze vakantie. Gelijk een mooie verrassing bij thuiskomst, mijn keuken bleek half blank te staan omdat de watertank lekte (gelukkig heb ik wel een afvoerpuntje in de vloer!). Dus dat was gelijk al weer dingen regelen;)
Maar, ik heb echt ontzettend genoten in de vakantie en ben even lekker tot rust gekomen. Het was echt een goede mix van relaxen (Titicacameer, kust van Chili), tot mooie dingen zien (o.a. Zuid-Bolivia, Colca Canyon) en actieve dingen doen (mountainbiken, surfen).
Inmiddels al weer een week aan het werk, was wel even inkomen, maar dit weekend naar het chocolademuseum geweest! Zoals jullie (als het goed is) weten, ben ik chocolade-verslaafd, dus was geslaagd. Daar ook lekker gechocoladefondued met uitzicht op een mooi plein, dus het gaat nog goed hier;)
Tot de volgende keer!
-
14 Oktober 2013 - 06:27
Math:
Whooooooooooooooooooooooooooo....!
liefs, Math! -
14 Oktober 2013 - 10:01
Rianne Z:
Jaaa, een update! Wauw, wat klinkt het gaaf en wat zijn de foto's mooi! Al die jaloezie hier... ;) -
14 Oktober 2013 - 10:39
Margriet:
Wauw wat een prachtige foto's! Ook die foto's op de zoutvlakte zijn erg grappig haha.
Goede verhalen allemaal. Ik ben ook jaloers op je ;p
Veel plezier, en succes nu je weer aan het werk bent! -
14 Oktober 2013 - 11:30
Jaqueline:
Wow wat moet dat allemaal indrukwekkend zijn geweest!!!
Goed om te lezen dat je zo aan het genieten bent!!
Veel plezier nu weer in je werk! En wat een gaaf initiatief om met die mannen te gaan koken en eten. Ik heb echt enorme bewondering voor wat je daar allemaal doet! maar wel jammer dat er dan ook aan zo'n vakantie weer een einde komt he;) -
14 Oktober 2013 - 11:31
Jeanette:
Wat een ontzettend tof verslag, Nel! :D En dat van die lamafoetussen is echt creepy!
Xx -
14 Oktober 2013 - 16:53
Frouktje:
Geweldig dat we mogen mee genieten! Een drukke vakantie gehad dus. Maar ook indrukwekkend! En nu weer buffelen. Zet em op! -
14 Oktober 2013 - 16:56
Evelien VG:
aaah wat een gaaf verhaal Nelleke! En wat een prachtige foto's! Dat zijn nog es vakanties zeg... Ik kreeg het al benauwd van het lezen over je tour door de mijnen, niks voor mij zeg! En hoe kan je nou het hupsje overslaan bij het marcheren, dat is nou net het beste stukje!! ;) En nu weer lekker aan het 'gewone leven' in Cusco begonnen dus, geniet daar ook maar weer van ;)
Liefs, Eef
p.s. heb je nu voor al je vrienden en familie een lamafoetus meegenomen als souvenir?! ;) -
16 Oktober 2013 - 19:24
Sandrine:
Nel! Wat klinkt dit allemaal onwijs vet :) -
03 November 2013 - 14:49
Anne-Marie:
Hej Nelleke,
Eindelijk de tijd gehad om je verhaal te lezen en de foto's te bekijken. (alhoewel, Manuel begint al weer wakker te worden;-).
Wat een mooie update en een prachtige foto's!
Ik vind het altijd weer mooi om je verhalen te lezen.
Repect voor je dat je 'even' de death road gefietst hebt.
Indrukwekkende foto's van de mijnen.
Je bent al weer even aan het werk, dus daar hoef je intussen vast niet meer aan te wennen.
Wel suc6 en veel plezier met je werk gewenst!
Groeten Anne-Marie -
25 November 2013 - 14:09
Arjan B.:
Hoi Nelleke,
Het heeft even geduurd: ik zat steeds tegen het lange verslag aan te hikken, maar wat krijg je ervoor terug!!
Wat een prachtige foto's, mijn mond viel gewoon open tijdens het kijken . . .
Ik dacht dat ik al wel wat van de wereld kende en gezien had . . . Nee dus.
En dat verhaal: wat een spannend verhaal! Wat beleef jij een hoop dingen!! Wat zal het saai zijn: terug in Nederland . . .
Nog even lakker genieten; ik kijk uit naar het volgende verslag met foto's!!
Arjan -
05 December 2013 - 13:59
Frank P.:
Hoi Nelleke,
Ben weer een beetje bij... Leuk om al je avonturen te lezen. Je zit bepaald niet stil :) Volgens mij heb je het aardig druk. Leuk ook om al je foto's te zien. Ben benieuwd naar je volgende verslag.
Groeten Frank
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley